Het Pauluslabyrint – Jeroen Windmeijer

Jeroen Windmeijer heeft in Leiden en omgeving een zekere bekendheid verworven met zijn eerdere thriller, De bekentenissen van Petrus. Met dit nieuwe boek breekt hij door op landelijk niveau. Zijn uitgever heeft hem voor de gelegenheid al enthousiast benoemd tot “de Dan Brown van de Lage Landen”.

door Kees-Jan Waterman

Zijn thrillers over Petrus en Paulus kennen een aantal belangrijk overeenkomsten. Ook in Het Pauluslabyrint onthult de auteur een lokaal (tegelijkertijd kolossaal) geheim uit Leiden, en opnieuw worden enkele fundamentele aannames uit het christelijke geloof en haar instituties ter discussie gesteld. In beide boeken doet de auteur dat met vaste hand en het intrige is goed gekozen.

Is het daarmee ook een aantrekkelijke thriller? De proloog speelt in de eerste eeuw na Christus en trekt de lezer krachtdadig het verhaal in met een bloedstollende scene in een Romeinse arena in het huidige Spanje, en de opening van de vertelling in Leiden is ook sterk. Maar vervolgens duurt het tot op een-derde van het boek voordat de lezer een eerste inzicht krijgt in de achterliggende, volgens het verhaal eeuwenoude mystieke cultus die zowel een alternatieve interpretatie van de levensloop en religieuze overtuiging van de apostel Paulus zou rechtvaardigen en tevens het plot in dit boek aanjaagt.

De vertelling sprankelt onvoldoende, ontbeert een eigen dynamiek en kent vrijwel geen passie. Waar het verhaal op gang begint te komen wordt het onderbroken door overbodige beschrijvingen van ‘visioenen’ waarin het in dit boek onthulde geheime bestaan van Paulus in bijbelse termen wordt omschreven.

Daarnaast blijft het onduidelijk waarom leden van de beschreven godsdienstige sekte alleen in Leiden actief zouden worden na een wereldwijde zonnewende. De onderscheidende elementen van de beschreven mysteriegodsdienst ten opzichte van het klassieke christendom worden wel steeds herhaald maar nergens aannemelijk gemaakt. Tot slot vraag ik mij af hoeveel archeologen zich zouden herkennen in de beschrijving van “de archetypische archeoloog” (p.34).

Het boek sluit af met een plattegrond van Leiden met de belangrijkste “mysterieuze plekken” uit het boek, inclusief een verwijzing naar een meer gedetailleerde versie op de website van de uitgeverij. Daarmee kan de lezer / wandelaar zich heel goed een eigen oordeel vormen over de spanning, diepgang en beleving van dit verhaal.