Een zoon van – Roelof ten Napel

Hoofdpersoon Wolff begint aan een nieuw hoofdstuk in zijn leven als hij gaat studeren en op kamers gaat, maar meer dan colleges volgen, boeken lezen en in de weekeinden weer naar huis doet hij niet.

Op een gegeven moment dienen zich wel een paar vriendschappen aan en wordt Wolff gedwongen om anders te manier te kijken naar zijn afkomst en opvattingen. En al helemaal als hij verliefd wordt.

Dit is ook het moment dat de lezer Wolff beter leert kennen, door terugblikken naar eerdere gebeurtenissen en gedachten. Hoewel écht leren kennen overdreven is, want de indruk van een schuchtere eenzame jongen die door zijn opvoeding een knauw heeft gekregen, blijft overheersen.

Roelof ten Napel heeft – stilistisch – een bijzonder fraaie roman geschreven. Een interessant, regelrecht coming-of-age-werk met een sterk melancholische afdronk. Ik vermoed dat – bij herlezing van dit boek over een paar weken – er zomaar nieuwe inzichten en andere gelaagdheden ontstaan.

Voor nu ga ik eerst eerder werk van Ten Napel lezen…