Grensgebieden – Gerald Murnane

Dit boek wordt beschreven als fictie, maar eerlijk gezegd leest het als een memoir. De naamloze verteller is naar een klein grensstadje verhuisd om daar de laatste jaren van zijn leven door te brengen.

Dat gegeven toont zeker overeenkomsten met het leven van Gerald Murnane zelf, maar ik houd me aan de gegeven omschrijving en heb het boek niet als autobiografie gelezen.

Maar ook als roman is dit geen boek voor een groot publiek, zonder elitair te willen overkomen. De schrijfstijl van Murnane is heel specifiek en moet je wel liggen. Op zoek naar een verhaal met verschillende karakters en duidelijk plot? Dan is Grensgebieden niets voor jou.

De truc is juist om geen verwachtingen te hebben, maar om je te laten meevoeren door de geschreven beelden zonder alles te willen begrijpen. Het is vaak onduidelijk waar Murnane heen wil met het verhaal, maar dat maakt het ook weer intrigerend, gek genoeg.

Het boek is een hele reeks gedachten die de verteller zich herinnert zonder poëtisch te zijn; de herinneringen zijn eigenlijk vrij feitelijk. Hij verwijst voortdurend naar eerder geschreven zinnen en beschrijft het schrijven als een rapport.

De lezer is weliswaar deelgenoot van een hele persoonlijke wereld, maar de diepere betekenis ervan is van de verteller en wordt niet overgedragen.

Een complexe verhandeling zonder specifieke karakters, maar zó prachtig. Heel bijzonder!